به گزارش نوار ساحلی، به نقل از فرمانداری دشتی، سید کوچک هاشمی نژاد پژوهشگر ادبی و زبانشناس محلی استان بوشهر به خاک سپرده شد. مشایعت و دفن وی امروز روز پنجشنبه در گلزار شهدای خورموج قطعه هنرمندان صورت پذیرفت.

فرهنگ واژگان گویش دشتی دوره ۴ جلدی به عنوان مهمترین اثر ماندگار این ادیب پارسی شمرده می‌شود.

کتاب فرهنگ واژگان گویش دشتی با تطبیق چند گویش و به قلم سیدکوچک هاشمی زاده ارائه شده است. مرحوم توضیح داده است که روزی به فکر تدوین فرهنگی به نام فرهنگ لغات متشابه به واژه‌های اصیل دشتی که از زبان مردم کهنسال و دانش‌آموزان روستایی خود می‌شنید، افتاد.

سیدکوچک هاشمی زاده تصمیم گرفت از هر کس در مورد واژه‌های رایج در منطقه پرسش‌هایی داشته باشد؛ بدین منظور دست به کار شد و کار را با واژه‌های دشتی که خود می‌شناخت شروع کرد. کار اولیهٔ او در مجموعهٔ یک‌جلدی که فقط شامل واژه‌های رایج دشتی بود، گردآوری شد. این آغازی بود که او را به‌دنبال تطابق و مقایسهٔ واژه‌های بیشتری از گویش‌های نقاط دیگر بکشاند و بدین ترتیب بود که دفتر کوچک یک‌جلدی، او را به چند دفتر بزرگ با تطابق گویش‌هایی از مناطق مختلف ایران و آوردن شواهد شعری و ضرب‌المثل‌های محلی تبدیل کرد. کاری که این نویسنده انجام داده، بر اساس ضوابط زبان‌شناسی و نه بر اساس روش‌های صحیح تحقیق صورت گرفته و سلیقهٔ شخصی است و هیچ ادعایی هم نداشته و ندارد. این پژوهشگر، نوشتن کتاب «فرهنگ واژگان گویش دشتی» را از اوایل سال ۱۳۶۰ هجری آغاز کرده و آن را در ۲۰ دفتر تدوین و در ۴ جلد چاپ کرده است.

گویش دشتی را گویشی فارسی دانسته‌اند که در برخی مناطق در استان بوشهر رواج دارد و حدفاصلی میان گویش‌های بوشهری و بندری و اچمی به شما می‌رود؛ گویش دشتی همچنین با گویش بهبهانی، کوهمره‌ای و لهجهٔ اردکانی همبستگی دارد. به نظر می‌رسد این گویش مستقلاً از فارسی میانهٔ محاوره‌ایِ پس از ساسانیان جدا شده باشد. شهرستان دشتی یکی از شهرستان­‌های استان بوشهر با مرکزیت شهر خورموج است این گویش از گونه‌­های زبانی به‌جای‌مانده از فارسی میانهٔ دورهٔ ساسانیان است. گویش دشتی از دقیق­‌ترین و مستقل­‌ترین زبان­‌های محلی است که به‌گونه‌ای خالص در جنوب ایران استفاده می­‌شود. از نظر جغرافیایی این گویش در دو شهرستان «دشتی» و «دیر» ساری و جاری است. نویسنده در این اثر و در ابتدا به نکات دستوری موجود در گویش دشتی و رابطهٔ آن با تلفظ­‌های این گویش در زبان پهلوی و باستان پرداخته و در ادامه وضعیت فعل و ضمیر و اسم و صفت­ و نشانه‌های جمع و تطور حروف در این گویش را به‌گونه‌ای مبسوط بررسی کرده است.