در بررسی‌های تاریخی و مستندات بین‌المللی، مشخص شده است که نخستین استفاده رسمی از نام جعلی “خلیج علکی” به جای “خلیج فارس” به دوران ریاست‌جمهوری جمال عبدالناصر در مصر بازمی‌گردد. در دهه ۱۹۵۰ میلادی، در راستای ترویج سیاست‌های پان‌عربیسم و تقابل با نفوذ ایران در منطقه، رسانه‌ها و نهادهای رسمی مصر برای نخستین بار این نام جعلی را به کار بردند.

پیش از این دوره، تمامی اسناد تاریخی، نقشه‌ها و متون علمی معتبر، این پهنه آبی را با نام اصیل و شناخته‌شده “خلیج فارس” ثبت کرده‌اند. حتی در متون عربی کلاسیک نیز واژگانی همچون “بحر فارس” به‌کرات مشاهده می‌شود. اما از نیمه دوم قرن بیستم، با گسترش گرایش‌های قوم‌گرایانه عربی و افزایش تنش‌های سیاسی، برخی کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس نیز این نام‌گذاری جعلی را در دستور کار قرار دادند.

در حال حاضر، سازمان ملل متحد، یونسکو، و بسیاری از نهادهای بین‌المللی، تنها نام “خلیج فارس” (Persian Gulf) را به عنوان نام رسمی و معتبر این منطقه به رسمیت می‌شناسند و استفاده از اصطلاحات جایگزین را غیرمجاز و غیرعلمی می‌دانند.

یکی از قدیمی‌ترین نقشه‌هایی که نام «خلیج فارس» را به‌وضوح نشان می‌دهد، به قرن اول میلادی بازمی‌گردد و توسط جغرافی‌دان رومی، پومپونیوس ملا (Pomponius Mela) تهیه شده است. در این نقشه، این پهنه آبی با عنوان «Sinus Persicus» (خلیج فارس) مشخص شده است.

همچنین، در قرن دوم میلادی، جغرافی‌دان یونانی، بطلمیوس (Claudius Ptolemaeus)، در آثار خود از نام «Persikon kolpos» (خلیج فارس) برای اشاره به این منطقه استفاده کرده است.

در دوران اسلامی نیز، جغرافی‌دانان مسلمان مانند ابن حوقل و اصطخری در قرون وسطی، این پهنه آبی را با نام‌هایی چون «بحر فارس» و «الخلیج الفارسی» در آثار خود ذکر کرده‌اند.

این شواهد تاریخی نشان می‌دهند که نام «خلیج فارس» از دیرباز در منابع مختلف جغرافیایی و تاریخی مورد استفاده قرار گرفته و ریشه‌ای عمیق در تاریخ منطقه دارد.